سلام آقای زارعی. انشالله که سلامت باشید.

باید عرض کنم سال ۶۱ و ۶۲، من برای کارهای خرید لوازم و ورود ماشین‌آلات به کشور امارات می رفتم و همونجا بود که با نیاز سنگ کشور امارات آشنا شدم. اومدم پیش آقای محمود نونوا یا آقای حمیدی، اون کارخانه سنگی که کنار بیمارستان امام حسین در خیابون امام خمینی هست ؛ایشون تلاش می‌کرد که من را منصرف کنه. می‌گفت که در ایران ابزار نیست(ابزار یعنی سگمنت و ساینده ی خوب نیست) و امکان اینکه ما سنگ صادراتی رو بتونیم تهیه بکنیم کمتر وجود داره . ضمن اینکه معادن سنگ ها را اون زمان با دینامیت منفجر می کردند و کمتر سیم برش استفاده می‌شد ، که سنگ ها به صورت سالم و بدون کرک و شکستگی به سنگبری ها انتقال پیدا بکنه .

همزمان با این کار من درجستجوی تراورتن که در امارات بیشتر طالبش بودن، بودم. رفتم خیابان، فکر می کنم در محمودآباد بود حالا اسم خیابون رو نمیدونم ولی کارخانه آقای ابوالقاسم سرتیپی و ماجرای کار صادرات رو با ایشون مطرح کردم و ایشون تشویق کرد که من این کار رو حتما انجام بدم و در این مسیر هم تعهد داد هرگونه کمکی نیاز باشه میکنه . ما با خرید ۱۰۰۰ متر سنگ ، 30 در ۶۰ تراورتن ۲ سانتی، بدون تجربه، کار رو با آقای ابوالقاسم سرتیپی شروع کردیم. از هر ۱۰۰۰ متر سنگ، شاید ما ۱۰۰ متر، ۱۵۰ مترشو جدا می کردیم، کولیس می‌بردیم، حساس بودیم و ضخامت رو اندازه میگرفتیم که معادل اونی باشه که ما تعهد تحویل دادیم و کسی که مدیر داخلی کارخانه آقای سرتیپی بود ، خسته شده بود از اینکه ما یک سنگ رو به دلیل ضخامت ، یک سنگ رو به دلیل ساب، یکی رو به دلیل شالی که داشت یا اون رنگ ناهماهنگی که داشت جدا می کردیم. ولی به هر حال آقای سرتیپی مردانگی کرد و بین ۴۰۰۰، ۵۰۰۰ متر سنگ اجازه داد ما هزار متر رو جدا کنیم. بردیم امارات با قیمت ۱۶ درهم ، اون زمان درهم اگر درست بگم خدمتتون ، فکر می کنم ۲۴ ریال بود.

 من به یک فلسطینی به نام محمود ابوالخیر فروش کردم و یادمه اولین چکی که قرار شد به ما بدهند بابت پول سنگ ، من رفتم پیش کسی که باید چک را امضا می کرد ، الشفار بود ، که صاحب کارخانه الحبتور بود؛ صاحب کارخانه های متعدد موزاییک در امارات بود. یک نگاه به من کرد و فامیلی من رو سوال کرد. گفت از کجا اومدی؟ من با افتخار گفتم از ایران اومدم. گفت به محمود ابوالخیر (مدیر کارخانه ای که از ما خرید بود) بگو که سنگ هاتو پس بده و ما خرید نمی‌کنیم. 

گفتم چرا؟ گفت ما نمیایم پول به شما بدیم برید به دولتتون کمک کنید تا با عراق بجنگه. ما در این شرایط و با این دشواری کار صادرات رو به هر صورتی که بود دنبال کردیم، پایداری کردیم و کم کم جای خودمون رو توی امارات متحده عربی پیدا کردیم.

 بعد کم‌کم بنیاد شهید، بنیاد مستضعفان، تعاونی سنگ اصفهان ،آقای دهقان فر ،  اینها شروع کرده بودند به صادرات، بازاری رو نداشتند و چون ما اولین نفری بودیم توی حرکت کار صادراتی ، یه چند تا مشتری پیدا کرده بودیم ، اینها محموله هایی که می خواستند صادر بکنند ، به ما می فروختند با قیمت مناسب تر از اینکه من از کسی بخرم ، خودم بسته بندی کنم و ببرم.

این‌ها زحمتش رو می‌کشیدن و سنگ رو توی بندر حمریه تحویل من می‌دادند . آن زمان بیشتر طالب این بودند که پیمان صادراتی ببندند و اظهار‌نامه صادراتیشون دلیلی بشه که این‌ها بتونند با اون ارزی که کالا صادر کردند ، سگمنت یا ابرسیو (سنگهای سنباده) وارد بکنند. حاضر بودن ضرر بدهند ، ولی به خاطر اینکه تنها راه ورود سگمنت یا ابزار آلات این بود که شما جنس معادلش رو صادر کنید، اینها مجبور بودند این کار را بکنند . و کم کم من شدم رابط ، بین بنیاد شهید، بنیاد مستضعفان، تعاونی و هر سنگبری که میخواست سنگ بده . کم کم رشد کردیم و بعد رفتیم راس الخیمه، یک لایسنسی گرفتیم، یک کارخانه ای زدیم که بتونیم از گواهی مبدا آن استفاده کنیم ، برای ارسال کالاهایی که از ایران می بریم ؛ سنگهایی که از ایران میاد به عربستان سعودی . 

اون زمان عربستان سعودی هیچ چیزی را از ایران اجازه نمی داد وارد عربستان بشه. ولی ما سنگ ایران را می‌بردیم، پکینگش رو عوض میکردیم، گواهی مبدا یا گواهی منشأ اش یا  certificate of origine که شما میگید را عوض می‌کردیم که یعنی اینها تولید کارخانه ی راس  الخیمه ی ما هست و آن زمان ما به دو سه برابر قیمت به عربستان می فروختیم. از ارز اون ما از سابیک عربستان،  په په می‌خریدیم و وارد ایران می کردیم. په په آن زمان من یادمه ، مثلا به قیمت سیصد تومن وارد بندرعباس می‌شد به وسیله ما و همونجا توی بندرعباس چون په په اون زمان در ایران نبود، هزار، هزار و دویست تومان از ما میخریدن و همین باعث رشد ما شد.

آن ضرب المثلی که من همیشه عرض می کنم ، میگم وقتی یک سنگی روی کوه اولین گردشش را انجام بده، بقیه اش راحته. اون دوره های بعدی رو به راحتی می‌زنه و هر دوری بزنه سنگین تر میشه، برف بیشتری دورش جمع می‌شه و یه زمانی میشه بهمن که هر مانعی رو از سر راه خودش جذب میکنه و میشه نیروی محرکه اش.  همون مانع، میشه نیروی محرکش. یعنی مانع هایی که آن زمان وجود داشت برای بنیاد شهید و بنیاد مستضعفان که با توان بیشتری می توانستند کار کنند، این مانع ها برای ما ، چون بهمن شده بودیم ، شدن یک نیروی محرکه. سنگ رو از بهترین معادن خودشون تولید می‌کردند ، می آوردند به امارات به نصف قیمتی که من باید در ایران میخریدم، به ما می فروختند و برمیگشتند . بازار عربستان سعودی ، امارات و عمان دست ما بود و این کار کم کم رشد کرد و منم یک بارانداز اونجا زدم ، دستگاه گذاشتم و کم کم اون کار رو توسعه دادم ، که هنوز دست برادرمه و داره این کار رو انجام میده. این مقدمه ای در مورد شروع کار.